Στο κείμενο που διαβάζεις θα προσπαθήσω να εξηγήσω την διαφορά που έχει ένας τοκετός με παρεμβάσεις από τον τοκετό που δεν παρεμβαίνουμε και τον αφήνουμε να εξελιχθεί μόνος του.
Πριν ξεκινήσω, θα ήθελα να τονίσω ότι δε θα μιλήσω για την παρέμβαση που εξυπηρετεί την ομαλή έκβαση του τοκετού και είναι αναγκαία σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά για την παρέμβαση που προκύπτει λόγω ρουτίνας επειδή η γυναίκα γεννάει σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον με συγκεκριμένες πρακτικές.
Έτσι, ο τοκετός με όποια παρέμβαση στη ροή υπαγορεύουν οι πρακτικές ρουτίνας του χώρου όπου διεξάγεται θα θύμιζε μάλλον μια διαδρομή όπου για να φτάσουμε στον προορισμό μας χρησιμοποιούμε ένα αυτοκίνητο ως μεταφορικό μέσο. Αυτό μπορεί να έχει μία φαινομενική άνεση, αλλά δεν έχει επαφή με τη φύση, δεν έχει παύσεις στη διαδρομή για να ατενίσουμε τον ορίζοντα, να θαυμάσουμε το τοπίο και να συνδεθούμε μαζί του. Δε θα σταματήσουμε να μυρίσουμε τις ευωδιές που συναντάμε στη διαδρομή, επειδή πολύ απλά δεν μας τρυπάνε την μύτη όπως θα συνέβαινε αν κάναμε την ίδια διαδρομή με τα πόδια.
Αντίθετα, η φυσική ροή του τοκετού έχει τον δικό της μοναδικό ρυθμό. Οι παύσεις θεωρούνται σχεδόν δεδομένες. Η διαδρομή είναι εξίσου σημαντική με τον προορισμό. Καλούμαστε να βρούμε την αρμονία ανάμεσα στην αναπνοή, την κίνηση και τη διαδρομή που έχουμε να διανύσουμε.
Η διαφορά που περιγράφω οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο συμμετέχει ο εγκέφαλος. Καθώς προχωράει ο τοκετός συμβαίνει μία ενορχήστρωση ορμονών που έχει σκοπό να εκδηλώσει η γυναίκα την ενστικτώδη φύση της ώστε να γεννήσει με ευκολία, ενώ ταυτόχρονα προσφέρεται από τις ίδιες ορμόνες προστασία στο παιδί που γεννιέται. Ακόμη, οι ορμόνες προετοιμάζουν τα σώματα για τον θηλασμό, ενώ διεγείρουν τη μητρική συμπεριφορά στη μητέρα και διευκολύνουν το παιδί κατά τη μετάβαση στην εξωμήτριο ζωή. Οι ορμόνες θέτουν τις βάσεις για τον δεσμό μητέρας-παιδιού.
Στον τοκετό με παρεμβάσεις όμως, οι ορμόνες έχουν διαταραχθεί και ανάλογα με την παρέμβαση, αυτό επηρεάζει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό όλο αυτό το θαύμα της φύσης. Μάλιστα, χρειάζεται να έχουμε κατανοήσει πώς οι ορμόνες υποστηρίζουν τη γέννηση του ανθρώπου, τον θηλασμό και τον δεσμό μητέρας-παιδιού προκειμένου να προσφέρουμε σωστή υποστήριξη και φροντίδα ώστε να ξεπεράσει η δυάδα (μητέρα-παιδί) όποια δυσκολία προκύψει ή να τους βοηθήσουμε να μην εκδηλώσουν δυσκολία είτε στον δεσμό είτε στο θηλασμό.
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην παρομοίωση με την οποία ξεκίνησε το κείμενο. Τη διαφορά την κάνει η συνειδητότητα. Πόσο συνειδητό είναι το ταξίδι προς τη μητρότητα και τη γέννα. Φυσικά, αν είμαι κουρασμένη ή δεν μπορώ σωματικά να κάνω τη διαδρομή με τα πόδια το αυτοκίνητο με εξυπηρετεί να φτάσω στον προορισμό μου. Εφόσον όμως μπορώ να διανύσω τη διαδρομή με τα πόδια τότε αξίζει να βιώσω όλη αυτή την επαφή με τη φύση. Μόνο δύναμη θα πάρω από αυτό το ταξίδι. Όλοι ξέρουμε πώς νοιώθουμε μετά από έναν περίπατο στην εξοχή.
Ένα κύριο συστατικό του τοκετού είναι οι ωδίνες οι οποίες στην κουλτούρα μας συνοδεύονται από πόνο. Ο ρόλος των ωδινών ή του πόνου είναι πολλαπλός. Προσφέρουν ένα μήνυμα στη μητέρα να αλλάζει θέσεις ώστε να ανακουφίζεται και με αυτόν τον τρόπο ευνοείται η εξέλιξη του τοκετού. Επίσης, γίνεται συνειδητό στη μητέρα μέσα από τις ωδίνες που βιώνει ότι γεννάει και με αυτόν τον τρόπο προετοιμάζεται να ελευθερώσει και να υποδεχτεί το παιδί της. Όπως ανέφερα παραπάνω οι ωδίνες και ο πόνος συμμετέχουν στην τέλεια ενορχήστρωση των ορμονών με αποτέλεσμα να εκλυθούν οι ενδορφίνες που υποστηρίζουν την μητέρα να εσωτερικευθεί και στην πορεία ιδανικά να εκδηλώσει τον ενστικτώδη εαυτό της, αλλά και να δεχτεί το παιδί της βαθιά μέσα της και να συνδεθεί μαζί του σε μια κατάσταση βαθύ έρωτα και με αυτόν τον τρόπο να της είναι ευχάριστη και επιθυμητή η φροντίδα του.
Ο τοκετός χρειάζεται ιδιωτικότητα ώστε η γυναίκα να νοιώσει ασφαλής και να επιτρέψει στον εαυτό της αλλά και να της επιτραπεί από όσους βρίσκονται στον χώρο να εκδηλώσει την αρχέγονη φύση της. Όπως ο άνθρωπος αποζητά ιδιωτικότητα στον έρωτα έτσι και στον τοκετό, όπου οι ορμόνες είναι ανάλογες με αυτές του έρωτα. Όταν επιτραπεί στη γυναίκα να εκδηλώσει την αρχέγονη φύση της τότε ο τοκετός έχει ροή και δε χρειάζεται υποστήριξη απέξω. Η υποστήριξη που χρειάζεται είναι να μην διακόπτεται η φυσική διαδικασία του τοκετού, είναι να επιτρέψουμε στη γυναίκα να εσωτερικευθεί και να μην την βγάζουμε κάθε τόσο από εκεί απευθύνοντάς της τον λόγο. Λες και ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσουμε είναι ο Λόγος. Θυμηθείτε τον περίπατο στη φύση. Κάποια στιγμή έρχεται η Σιωπή για να ρουφήξουμε τη Φύση μέχρι το μεδούλι! Η υποστήριξη λοιπόν είναι η προστασία της γυναίκας και του χώρου που γεννάει, να μην διακόπτουμε και να ενθαρρύνουμε την αίσθηση ασφάλειας ώστε να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να νοιώθει ότι την παρατηρούμε. Τότε ο τοκετός μπορεί να αρχίσει να έχει μια απόλαυση όπως η διαδρομή στην Φύση.
Έτσι, ο τοκετός με παρεμβάσεις ως ρουτίνα θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπαγορεύεται από ένα πατριαρχικό μοντέλο κοινωνίας όπου δεν εμπιστευόμαστε την ελεύθερη έκφραση του θηλυκής φύσης και χρειάζεται να την ελέγξουμε είτε για να είναι ασφαλής είτε για να μην εκδηλώσει τη δύναμή της. Ενώ, ο φυσικός τοκετός έχει τις απαρχές του στη μητριαρχική κοινωνία που είναι σε σύνδεση με τη Φύση και εμπιστεύεται τη θηλυκή αρχή και την σοφία της. Η μητέρα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι χρειάζεται να κάνει για τον εαυτό της και το παιδί της.
Ως γυναίκες της εποχής μας καλούμαστε να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στον φόβο με τον οποίο έχουμε γαλουχηθεί και την υπόσχεση της υπέρβασης ενός συνειδητού φυσικού τοκετού και της δύναμης και της σχέσης που τον συνοδεύει. Θα πάρει καιρό να εμπιστευτούμε ξανά αυτό που συμβαίνει παντού στη Φύση, την γέννα. Ο τρόπος που ζούμε αυτήν τη στιγμή είναι ούτως η άλλως μακριά από τη Φύση. Χρειάζεται να θυμηθούμε την Αλήθεια και να πάμε πέρα από τον φόβο σε μία συνειδητή συνάντηση με τον εαυτόν και τα παιδιά που έρχονται στη Γη. Να θυμηθούμε τη χαρά της ύπαρξης και της σύνδεσης. Και όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η γέννηση θέτει τις βάσεις για αυτό!