Αναπνοή
Πώς να πω;!
σε αυτή τη ρωγμή του πρωινού
στην παύση
την ησυχία
αρχίζουν όλα και κινούν αργά αργά και μαλακά τα δάχτυλά τους πρώτα και σιγά σιγά όλα τα μέρη του σώματος σε μία ιεροτελεστία γέννησης αναδύονται από τον ύπνο (τον μικρό θάνατο που βούτηξαν το χθεσινό βράδυ) και ξυπνούν (γεννιούνται ξανά)
φυσικά η αναπνοή προσφέρει αυτόν τον χώρο – αυτό το παράθυρο – να δεις μέσα από τη χαραμάδα τη ζωή πέρα από αυτό που προσλαμβάνουν τα μάτια
είναι επιλογή η παρατήρηση αυτού του μικρού θαύματος – το ξύπνημα της νέας μέρας!
Αναπνοή
Τα δέντρα έξω από το παράθυρο ψήλωσαν πάλι – ίσως θυμάσαι στην αρχή του χρόνου πως τα είχαν κόψει για να γνωρίσουμε όλη τη γειτονιά!
Ο Ήλιος δημιουργεί ζεστές σκιές όπου ακουμπάει και χαϊδεύει τις επιφάνειες
Αφήνω αυτό το Φως να μπει μέσα από τα Μάτια να κάνει τη Διαδρομή προς την Καρδιά
Ενώνονται Ο Ούρανος και Η Γη εκεί Μέσα
αυτό το Χρυσό του Ήλιου τα κολλάει Μαζί
Μέλι
Υγρό Σιρόπι Χρυσό για κάθε Πληγή
Αναπνέω στον Ορίζοντα σε μια Στιγμή Διεύρυνσης Εσωτερικής και Σωματικής
Τα νήματα της Όρασης Απλώνουν στον Ορίζοντα
Με όλο αυτό το Μπλε που Μάζεψαν
βγάζουν κάθε τόσο φυλαχτό λουκουμάκι του πρωινού
για τις μέρες σε αυτήν την Πόλη
να γλυκαίνει ο καιρός
Και το παιδί;
τεντώνεται απλώνεται νοιώθει αυτό το ζεστό σιρόπι στην καρδιά που απλώνει το διάφραγμα
γεμίζει η αναπνοή
πώς ξυπνάει η γη και αναπνέει μετά από αιώνες; και αυτή η αναπνοή δημιουργεί ρωγμές στο έδαφος και βγαίνει από μέσα πράσινο και νερό;
Μην το βιάζεις το παιδί -ξυπνάει- παίρνει την πρώτη του Αναπνοή μέσα στους Αιώνες
έχει ρυθμό η ανάσα
θέλει χώρο η έκφραση
θέλει αγάπη ο χώρος
Και το μέλλον;
Το μέλλον Γέφυρες Αναπνοής
Το παιδί κατεβάζει το Σύμπαν όλο σε ένα Βλέμμα σε ένα χαμόγελο
Το παιδί καθρεφτίζει τα μάτια σου
Το μέλλον Σεβασμός στο Παιδί και τον Ρυθμό του
Ακούω τον Ρυθμό ακούω την Αναπνοή Ακούω το Βλέμμα Ακούω τα Φωνήεντα Ακούω το δάχτυλο που μου Δείχνει τον Κόσμο από την Αρχή.